حاجی فیروز

این شعر تقدیم به همه ی خسته ها این شعرو همه دوستام دوست داشتن 

امید وارم بخونیدش ولذت ببرید

یکی بود یکی نبود 

زیر گنبد کبود  

حاجی فیروز نشسته بود 

صورتش سیاه بود و لباس قرمز به تنش   

غمی بزرگ نشسته بود روی تنش  

اه و ناله ای سوزناک رو لبش  

می گفت و غصه میخورد  

از شهر زنجیرا میگفت 

می خوندو غصه میخورد 

 از شهر اهنی می گفت 

ناله میکرد غصه می خورد 

از شهر بی وفا میگفت 

مردم دورش که جمع شدند  

غم گین شدند قرمز شدند 

همه گریه می کردند 

 ناله های سوزناک میکردند 

قطره قطره اشکاشون دریاشد 

قطره قطره دریاشون طوفان شد 

اهشون رعد شد 

نالشون برق شد 

گلوله ی برفی بودند  

تبدیل به ادم برفی شدند 

کمکمک همشون بارون شدند 

بدی ها رو شستند و فنا شدند 

حاجی فیروز موند واهش 

حاجی فیروز موند و صورت سیاهش